Dag 05 - Umrah (kleine bedevaart)

Waar moet ik beginnen, echt, ik zou het niet weten. Woorden schieten te kort. Maar ik ga het niet afdoen met, "je moet het zelf ervaren". Dan geef ik jullie als trouwe lezers en wachtende met ons op deze dag, te weinig.

Maar ik zou oprecht niet weten hoe ik de dag van vandaag moet beschrijven. Ik heb een paar groepsleden gevraagd wat hun ervaring en beleving is. We komen tot de volgende conclusie:

- SUPER VET

Echt iedereen vond het geweldig. Dat zit bij elk individu anders. De een vond het geweldig om met zijn broers dit mogen beleven. De andere met zijn opa, iemand anders met zijn zoon. De dat je iets waar je van kleins af aan, naar op kijkt, mag delen met iemand die lief hebt, betekende voor velen heel wat.

Voor iedereen is het mooi om de aanbidding van God. De heilige plek, waar alle moslims over de hele wereld naar toe bidden, en daar te mogen zijn, met die miljoen andere moslims. Echt gewoon gruwelijk zei iemand.

De Umrah (kleine bedevaart)

Het is een kleine bedevaart omdat je niet alle rituelen verricht zoals bij een grote bedevaart. Hier in het kort even hoe onze dag eruit zag en wat we hebben gedaan. Vergeef het mij als niet alles klopt.

Na het vertrekken van de trein, kom je al snel op een punt, op de route, dat dient als grens, waarbij de Umrah start. Vanaf dat moment, is het echt begonnen. En verkeer je in de Ihraam staat. We verrichten smeekbeden onderweg, tot we aankomen in de moskee in Mekka. Maar dat gaat niet in een keer. We checken eerst nog in, in ons hotel en gaan daarna door naar de moskee.

Het betreden van de moskee wordt als magisch ervaren. De zeven rondes rond de Kaaba, met bijbehorende smeekbeden, wordt sommige zelfs te veel. Tranen vloeien rijkelijk. Er wordt ondertussen, wat dan kan in deze tijd, veel beelden met het thuisfront gedeeld. Soms zelfs live beelden. Ook aan die kant van de lijn, wordt mee gejankt.

Spanning

Het is de spanning, want we leven er al een tijdje naar toe. Het is het geloof. Dat wat je al je hele leven aanbid (God) en naar toe bid (Kaaba) op deze heilige plek zo dicht bij elkaar staat. Dat als je dat voelt, ervaart, ziet en hoort met al die mensen om je heen...... Ja dan kan ik mij wel voorstellen dat het even een brok in je keel bezorgd.

Maar ook de verhalen die je hoort van vroeger, vergroten toch een beetje de spanning. Dus wanneer het klaar is, is er ook een soort van ontlading.

Sommige voelen trots. Sommige voelen zich voldaan. Sommige hadden honger, want middag eten zat er niet in. ahahahaha

Nee, alle gekheid op een stokje, het was prachtig.

We hebben afgesloten met een gezamenlijk diner. Om het moment, de dag en afgelopen week te markeren. Dat we het toch maar mooi hebben geflikt en dat we trots mogen zijn op ons zelf.

Over vandaag ga ik nog meer vertellen, want dat verdienen jullie wel. Maar om de blogs niet te lang te maken, houd ik het erbij. Dus stay tuned, wordt vervolgd.

Tot snel!